رابرت ساتلوف

رابرت ساتلوف:
اگر چه برخی از عرب ها با نازی ها و سایر فاشیست های اروپایی همکاری می کردند اما عده ای هم از همکاری با آنها سر باز می زدند. و از این جهت عرب ها بی شباهت به اروپایی ها نبودند. بسیاری از آنها نسبت به سرنوشت یهودیان اطراف خود بی تفاوت بودند. برخی با نازی ها و فاشیست های اروپایی همکاری می کردند و شمار اندک اما قابل ملاحظه ای نیز با آنها همکاری نکرده و به نجات یهودیان کمک می کردند.

دنیل گرین:
رابرت ساتلوف، که از انکار گسترده هولوکاست در جهان عرب آزرده بود، شروع به جست و جوی شواهدی از یک عرب کرد که جان یک یهودی را طی هولوکاست نجات داده بود. آنچه ساتلوف یافت، بیش از هر چیز، تاریخ نا گفته ای از روابط پیچیده میان اعراب و یهودیان درافریقای شمالی طی جنگ جهانی دوم بود. او این تجربیات را در کتابی تحت عنوان میان پارسایان: روایاتی گم شده از دامنه هولوکاست در سرزمینهای عرب شرح داده است.

به دیدگاه هایی در باره یهود ستیزی، مجموعه پادکست متعلق به موزه یادبود هولوکاست در ایالات متحده خوش آمدید. من دنیل گرین هستم. ما یک هفته در میان مهمانی را دعوت می کنیم تا درباره شیوه های متعددی که از طریق آن یهود ستیزی و تنفر بر جهان امروز تأثیر می گذارد، نظرات خود را بیان کند. مهمان این هفته ما مورخ، آقای رابرت ساتلوف هستند.

رابرت ساتلوف:
بدیهی است که هولوکاست عمدتاً رویدادی اروپایی است. اروپائیان آن را به بار آوردند، اروپائیان مرتکب آن شدند و عمدتاً در اروپا دامنگیر یهودیان و دیگران شد. اما بخش مهم و نادیده گرفته شده ای از این واقعه نیز در جهان عرب است. از همان ابتدا، آلمانی ها و متحدان آنها به دنبال تحمیل جهان بینی خود به تمام سرزمین هایی بودند که امید به تسخیرشان داشتند؛ و این شامل گستره ای از جهان عرب، از کازابلانکا تا قاهره بود و طبق شواهد اخیر، آنها حتی به فلسطین نیز چشم داشتند. خوشبختانه، جنگ دراین قسمت از جهان تا اواسط سال ١٩٤٣ پایان یافت. بنابراین، آنها نتوانستند اهداف خود را به طور کامل عملی کنند، اما برای رسیدن به این اهداف گام های بزرگی برداشتند، از جمله هزاران یهودی را در اردوگاه های کار اجباری مراکش، الجزایر، لیبی و تونس زندانی کردند.

و عرب ها در هر مرحله از این امر نقش داشتند. عرب ها در پست های مهم دولتی به عنوان محافظ، لوکوموتیوران و مترجم به آلمانی ها کمک می کردند؛ آنها همچنین همراه با مأموران اس اس به منظور شناسایی خانه های یهودیان به تک تک خانه های موجود در تونس سر می زدند. عرب ها در تمام مراحل نقش داشتند. البته، برخی از عرب ها هر آنچه از دست شان بر می آمد برای کمک یا حتی نجات و رهایی یهودیان انجام می دادند.

من و خانواده ام اندکی پس از واقعه ١١ سپتامبر به افریقای شمالی نقل مکان کردیم. از آن زمان کاوش خود را برای یافتن قهرمانان عرب در واقعه هولوکاست آغازکردم و به مسائل جالبی برخوردم. به عنوان مثال، در سال ١٩٤١یا ٤٢ در الجزیره تمام واعظان مساجد و امام های جماعت فتوا دادند که مسلمانان الجزیره اجازه ندارند سرپرستی اموال یهودیان را - که در سالهای اولیه جنگ شغل پرمنفعتی تلقی می شد- به عهده بگیرند. و حتی یک عرب یا مسلمان هم پیشنهاد دولت ویشی را مبنی بر سرپرستی اموال یهودیان نپذیرفت. و این روایت قابل توجه باید نقل شود، زیرا مایه افتخار است، مایه افتخار عرب ها است، و یهودیان نیز باید از آن آگاه باشند.

من پیامهایی از مردم گرفتم که حاکی از انسانیت واقعی بود و نشان می داد که مردم ممکن است جان خود را به خطر نینداخته باشند اما آنچه را که نزدشان بسیارعزیز بوده به خطر انداخته اند. این مردم هیچگاه شناخته نخواهند شد. از این قهرمانان هیچگاه در تاریخ نامی برده نخواهد شد. اما به گمان من بسیار مهم است که به خاطر داشته باشیم این انسانیت واقعی عرب ها نسبت به یهودیان، در زمان مشقتی جانفرسا و شکنجه و آزار بسیار نمود یافت، و اینکه احساس برادری وجود داشته است. و آنها را باید همان گونه که بودند به یاد آورد و شناخت.