آیان حرسی علی

آیان حرسی علی
وقتی در کنیا زندگی می کردم، در تمام رسانه های جمعی این پیام ساده مرتب تکرار می شد: یهودیان بد هستند و از ذاتی شیطانی برخوردارند. به این ترتیب، مردم فقیر ساکن در کشورهای به اصطلاح محروم هر روز جیره تنفر و انزجار می گرفتند. و باید گفت آیا می توان آنها را سرزنش کرد؟ آیا می توان مادر مرا که هیچ چیز دیگری در این باره نشنیده است به خاطر باور کردن این حرف ها سرزنش کرد؟

دنیل گرین:
آیان حرسی علی خود را یکی از "مخالفان اسلام" معرفی می کند. او در سومالی به دنیا آمد. در سال 1992 از هلند تقاضای پناهندگی سیاسی کرد تا از یک ازدواج تحمیلی اجتناب کند. در آنجا او در رشته علوم سیاسی به تحصیل پرداخت و سرانجام موفق به کسب یک کرسی در پارلمان هلند شد. در سال 2004، او با تئو ون گوگ، کارگردان هلندی در ساختن فیلم "تسلیم" - که نگاهی انتقادی به رفتار اسلام با زنان دارد- همکاری کرد. به دنبال پخش این فیلم، ون گوگ توسط یکی از افراط گرایان اسلامی کشته شد و علی نیز تهدید به مرگ شد. اکنون علی به عنوانعضو دائم مؤسسه امریکن انترپرایز در واشینگتن دی. سی. همچنان صریح و بی پرده درباره آزادی بیان، تنفر از یهودیان و اصلاح دین اسلام صحبت می کند.

به دیدگاه هایی در باره یهود ستیزی، مجموعه پادکست رایگان متعلق به موزه یادبود هولوکاست در ایالات متحده خوش آمدید. من دنیل گرین هستم. ما یک هفته در میان مهمانی را دعوت می کنیم تا در باره شیوه های متعددی که از طریق آن یهودستیزی و تنفر بر جهان امروز تأثیر می گذارد، نظرات خود را بیان کند. مهمان امروز ما، سیاستمدار و فعال سیاسی، آیان حرسی علی است .

آیان حرسی علی
من نمی دانستم یا تصور نمی کردم که یهودیان هم انسانند. از نظر ما، آنها شیطان بودند. و چون با یهودیان بزرگ نشده بودم، فقط تصوراتی موهوم در باره آنها داشتم. همیشه می گفتند آنها سر و بینی بزرگی دارند و در وسط سر این شیطان- این شیطان یهودی که در حال تاس شدن بود- شیاری قرار دارد که شیطانهای کوچک یا اجنه از آن بیرون می آیند. آنها بسیار بد ذات بودند و ما را به ارتکاب گناه وسوسه می کردند و از انجام تعهداتمان نسبت به الله باز می داشتند. بنابراین، مثلاً اگر به جای دعا کردن با دوستانم بازی می کردم، یک شیطان کوچک یهودی مرا به این کار وا داشته بود.

من در سال 1992 به هلند آمدم و در شهر آنتورپ با دوست خود زندگی می کردم. یک روز که مشغول پیاده روی در خیابان بودیم، او گفت: "ما در محله یهودی نشین هستیم" و من سر جای خود میخکوب شدم.

گفتم: "چی؟"

گفت: "ما در محله یهودی نشین هستیم."

پرسیدم: "آیا یهودیان کوچک هم اینجا هستند؟"

پاسخ داد: "بله."

پرسیدم: "پس کجا هستند؟"

و او به جمعیتی اشاره کرده و گفت: "مثلاً، آن مرد."

و من گفتم: "یک مرد؟ او که فقط یک مرد است. او که انسان است."

بعدها با تاریخ آشنا شدیم و من با جنگ جهانی دوم، هولوکاست، اردوگاه های کار اجباری، خفه کردن با گاز و غیره آشنا شدم. من نه تنها از وقایعی که رخ داده بود وحشت کردم، بلکه به شدت شرمسار شدم، زیرا در آن زمان در هلند همه مرتب سعی می کردند بفهمند در دهه های 1930 و 1940 چه اشتباهاتی صورت پذیرفته بود. چگونه مردم هلند توانسته بودند تعداد بسیاری از انسان ها را به قتلگاه بفرستند؟ آیا این فقط در ذهنیت آلمان ها بود یا همه قادر به انجام چنین کارهایی بودند؟ من فقط ساکت و شرمنده به این فکر می کردم که اگر در دهه 1930 با این عقیده که یهودیان شیطان هستند بزرگ شده بودم، ممکن بود من هم در چنین کارهایی شرکت کنم. تعداد زیادی از آدم ها را می شناسم که همین کار را می کردند.

مبارزه ای علیه اسلام افراطی که موجب گسترش انزجار از یهودیان می شود در جریان نیست. انزجار از یهودیان توسط فرد گسترش نمی یابد، بلکه سیاستی عمومی است. به یاد می آورم زمانی که در عربستان سعودی زندگی می کردم، در روزنامه های رسمی، در رسانه های رسمی دولتی یهودیان را شیطان می نامیدند و می گفتند باید از آنها متنفر بود. این حرف ها شبیه همان حرف هایی بود که از نازی ها شنیده بودم: یهودیان قدرت را در دست دارند، ذهن و سرمایه مردم را کنترل می کنند، رسانه های جمعی را در اختیار دارند و این توطئه آنهاست برای از میان بردن اسلام.

به عقیده من، وظیفه ما این است که این مانع را از سر راه برداریم و پیامی دیگر از امید و انسانیت را گسترش دهیم.