آدام ژیمل

آدام: در اواسط اوت ۱۹۴۲، از اردوگاهی در کارمانا سوار قطار و به بندری در دریای خزر منتقل شدیم.

مصاحبه‌کننده: نام آن بندر چه بود؟
آدام: کراسنوودسک.
مصاحبه‌کننده: کراسنوودسک، خوب.
آدام: ما سوار کشتی روسی شدیم. ما را در اتاق‌هایی که عملاً فقط جای ایستادن بود چپاندند.
مصاحبه‌کننده: مثل ماهی ساردین، بله؟
آدام: مثل ساردین. برادرم هم سوار آن کشتی بود. او به شدت بیمار بود و دچار اسهال خونی که می‌توانست کشنده باشد، شده بود.
مصاحبه‌کننده: بله.
آدام: ولی زنده ماند.
مصاحبه‌کننده: پس مادرت بود، خواهرانت.
آدام: در اردوگاه بله اما در آن کشتی فقط ما دو نفر بودیم. مادرم با مادربزرگ و دو خواهرم ماند. آنها دو هفته بعد آنجا را ترک کردند.
آدام: ما وارد پرشیا که اکنون ایران نام دارد، شدیم. بندر پهلوی.
مصاحبه‌کننده: پهلوی، ام-ام.
آدام: بله پهلوی، ما به آنجا رسیدیم. سرانجام، آزاد شدیم. می توانستیم بگوییم که واقعاً آزاد هستیم.
مصاحبه‌کننده: چه احساسی داشتی؟
آدام: انگار باری از روی دوشمان برداشته شده بود. می توانستیم بدون ترس از اینکه کسی ما را می‌پاید، آزادانه صحبت کنیم. ارباب خودمان بودیم، آزاد بودیم. من ۱۴ سالم بود.