استنلی کی‌رسنوفسکی

زمانی که روی رودخانه بودیم، و گرسنه بودیم، و ارتش لهستان زنان و مردان را می فرستاد، کودکان را انتخاب می کرد. خواهرم به شدت بیمار بود و مادرم من را به یک زن سپرد. ما به جای دیگری رفتیم، در آنجا گرسنگی می‌کشیدیم، زیر باران می‌خوابیدیم . همانجا بود که به خوردن لاک پشت رو آوردم. و...و اما در ابتدا در کنار رودخانه، روی سنگ می‌خوابیدیم و بعد یک روز به ما گفتند که از آنجا، عازم ایران هستیم. ما ایران را نمی شناختیم، نمی دانستم تهران کجاست، اما بیمار بودم. من و دوستم، پوشکوسکی را به قطار فرستادند تا کمی نان بگیریم. هرگز فراموش نمی کنم، ما به سرعت نان برداشتیم و به جای گرفتن آن در دست، آن را درون شلوارمان فرو کردیم، می دانید، می ترسیدیم که فردا گرسنه بمانیم. برای همین آنها را ذخیره کردیم، و ما نان داشتیم. و بعد ما رفتیم، و برگشتیم، و از آنجا بسیار دور شدیم، و زنی را دیدم و از او پرسیدم که آیا مادرم زنده است؟ او گفت بله. من می‌خواستم سوار آن قطار شوم و با آنها بروم. ولی آنها نمی توانستند غذای من را تامین کنند. پس من سوار قطار شدم و آنها ما را به دریای خزر بردند، و با مخزن نفت به بندر پهلوی در ایران منتقل کردند.